Time to say goodbye...

Ja, hier is dan mijn laatste blog...

Woensdagmiddag is mijn vader hier aangekomen. Het was lekker warm weer. De kinderen waren erg nieuwsgierig. Ik had ze verteld dat hij zou komen. Dus zaten ze al te wachten en bleven maar vragen wanneer hij zou komen.

Daar was hij dan. Na bijna 5 maanden zag ik mijn vader weer.

De kinderen waren eerst heel erg verlegen. Radu en Andrei zaten van een afstandje naar hem te kijken.

Toen ze koffie aan het drinken waren begonnen Radu en Andrei zich een beetje uit te sloven door langs ons heen te rennen en te stoeien.

Radu en Andrei waren al gelijk in de kamer van mijn vader geweest en zagen daar de grote waterpistolen liggen die hij had meegenomen als cadeautje. Ik zei tegen Andrei; Niet doorvertellen he. Dit is ons geheimpje. Zondagavond gaan we een watergevecht houden! Nee, hij zou het absoluut niet vertellen.

Die middag was het erg warm. Met de jongste 3 gingen we een ijsje halen. Daar zaten we lekker van te smullen in het park.

Ze vonden het helemaal leuk dat papa mee was en lieten af en toe eens zien hoe ver ze waren met het ijsje.

Andrei vroeg vooral de aandacht. Hij vond het wel leuk. Ga af en toe een keer een high five. Bij het slapen gaan vertelde hij dat ik niet naar huis mocht. Ik moest mijn vader maar weer wegsturen zodat ik kon blijven.

Nu kwam het afscheid helemaal in de buurt.

Papa mocht al gelijk mee wat kersen plukken. Fernando vroeg hem mee. Op de begraafplaats staan allemaal hoge bomen vol kersen. Met 4 grote emmers gingen ze op pad. De jongens vonden het helemaal leuk dat hij meeging. Ze sloofden zich lekker uit door hoog in de bomen te klimmen. 

’s Avonds na het eten was het nog warm genoeg en zaten we met de oudste allemaal op het muurtje wat te kletsen. Bluckie de hond kwam er ook gezellig bij zitten. Alhoewel ik die hond liever aan de overkant zie.

Hij zit lekker vol vlooien.  

We speelden ook wat tennis. De jongens kwamen naar mij toe met de vraag wanneer ze de waterpistolen kregen en hoe groot ze waren. Bleek dat Andrei het tegen iedereen al had verteld. Die boef.  

Donderdagochtend bij het ontbijt vroegen ze al of ze hem wakker mochten maken.
Maar het was nog maar 7 uur. Dat was toch echt wat vroeg.

Maar ik beloofde dat hij mee kwam om de kinderen uit school te halen.

Bij het middageten werd de tafel speciaal voor ons gedekt. We aten tomatensoep en daarna aardappelpuree met vlees.

‘s Middags was er ook een groep van het Hoornbeeck College. Die waren op werkweek en kwamen langs om het kindertehuis te bekijken en wat spelletjes met de kinderen te doen. Het was heel erg leuk. Ze gingen met de hele groep loombandjes maken, kleuren of bellen blazen. Het viel heel erg in de smaak bij de kinderen. Je zag de kinderen helemaal opbloeien met deze aandacht. Vooral het bellen blazen en de loombandjes vielen in de smaak. Zelfs nadat de groep weer was vertrokken bleven ze bezig.

’s Avonds toen de jongste op bed lagen zat ik nog even buiten met papa op de picknicktafel. David en Atilla waren aan het stoeien in het gras en Alex zat met Fernando en Jonnika wat te kletsen en muziek te luisteren op het muurtje. Om tien uur ging de deur van het tweede huis dicht. Dus iedereen die in dat huis sliep moest naar binnen. 10 minuten later zagen we een raam open gaan en Antonia sprong naar buiten. Ze zag de dokter aankomen die naar de hand van Alex kwam kijken. Dus bracht ze de dokter naar Alex. Weer terug klom ze weer in het raam. Het was wel grappig om te zien. Want het raam was wel wat hoog. Maar ik denk dat ze dat wel vaker doen, dus ondertussen wel weten hoe het moet.

Daarna was iedereen binnen. Het was wat frisjes dus wij gingen ook maar naar binnen. Maar de voordeur zat al op slot. Dus ik bonkte hard op de deur. Jonnika kwam lachend aanlopen en deed de deur voor ons open. Mama had ons per ongeluk buiten gesloten. Ze had er niet meer aan gedacht dat wij buiten zaten.

Die nacht was het heel erg warm. Omdat het overdag zo’n 30 graden was. Dus ’s nachts was het lekker zweten.

Vrijdagochtend wilde ik de kinderen wegbrengen omdat dit mijn laatste dag zou zijn dat ik de kinderen uit school haalde. Onderweg zongen we hard; “Is je deur nog op slot”! Die ochtend begon ik alvast met alle kleurplaten, kaartjes en foto’s van de muren te halen. Wat was het kaal nadat ik alles eraf had gehaald. Ik had nog echt geen zin om mijn koffer in te pakken!

Na het middageten werden alle kinderen in de eetzaal geroepen. Csilla bedankte me daar voor de tijd dat ik hier heb geholpen. Ik kreeg een groot boek met allemaal kleurplaten van de kinderen (die ik het huis sliepen). Heel erg leuk. Ik moest wel even slikken. Want nu kwam het toch wel heeeel erg dicht in de buurt. De kinderen uit het dorp namen echt afscheid. Want die gingen naar huis en die zie ik dan ook echt niet meer. De andere kinderen zie ik zondagavond weer.

Ik kreeg van hun ook heel veel kleurplaten. Ik moest maar heel snel weer terugkomen.

Andrei bleef maar gebaren maken van pistolen en daarna zei hij; Sst, niet vertellen he! Haha, het was zo grappig als er weer aan terug denk. Om de tien minuten kwam hij. Watergevecht op zondagavond he.

Om 6 uur kwam Lali met het busje om de kinderen naar huis te brengen. Ik kreeg dikke knuffels, ook al zie ik ze zondagavond weer.

Vandaag is het weer heel erg lekker weer. Lekker buiten mijn laatste beetje Roemeense zonnestralen meepikken. Mijn kleren alvast gewassen en toch maar begonnen mijn koffer in te pakken. Ik ben wel heel erg blij dat we terug gaan met de auto. Nu kan ik gewoon wat kleren in een koffer doen en als het niet meer past gewoon wat plastic tassen pakken.

Ik ben nog lang niet klaar. Dat is ook echt iets waar ik tegenop zie.

Ook was de stroom vandaag weer even uitgevallen. Maar dat was vandaag sneller opgeknapt dan de vorige keer.

Nu moet ik maar weer verder met mijn koffer inpakken.

Ik heb beloofd dat ik zondagavond een hoop pannenkoeken zal bakken en gezellig een spelletje met de kids zal doen.

Maandagochtend hopen we rond 8 uur te vertrekken met de auto.

We gaan via Debrecen, Boedapest en Wenen naar Duitsland. Daar hopen we te overnachten en dinsdag weer verder te reizen.

Ik wil je/u bedanken voor het lezen van deze blog (en de reacties die ik heb gekregen).

Wie weet tot een volgende keer ;)!

Mirjam