Szia, Jóreggelt en sneeuw.

Ja, mijn eerste blog in Roemenië is een feit.

In Eindhoven stapte ik met mijn loodzware koffer het vliegtuig in.

Bij het inchecken ging alles goed. Mijn koffer zat onder het max. aantal kilo’s dus mocht hij mee. Daarna door de douane en mocht ik het mooie paarse vliegtuig instappen van WizzAir. In de rij kwam ik 2 Nederlandse Hongaren tegen. We moesten een tijdje wachten dus raakte ik in gesprek en kreeg ik gelijk een taalcursus Hongaars.
Je mocht je eigen plekje uitkiezen. Dus koos ik natuurlijk voor mij het raam.

Nu realiseerde ik echt dat ik voor 5 maanden weg zou zijn. Door het raampje zag ik Joelle en mijn ouders (denk ik) hard zwaaien. Daar ging ik de lucht in.

Door mijn raampje zag ik niet zo heel veel. Want al snel was alles wit.

Boven de wolken scheen de zon en was de lucht heel mooi helder blauw.  

Al snel kwam het seintje dat we gingen landen.

Toen we wat dichter bij de grond kwam zag je overal sneeuw liggen.

Het was ook een stuk kouder buiten.

In de hal bij de bagageruimte kwam ik een Nederlands echtpaar tegen die nu al 10 jaar in Marghita woont.  

Ik werd opgehaald door lali. Het was ongeveer anderhalf uur rijden naar Misca.

Onderweg kwamen we nog een hert tegen die we denk ik gebroken ribben hebben bezorg. Hij kwam zo uit de bosjes gehuppeld. We hadden hem niet gezien, dus kwam hij met een klap tegen de auto. Ik was daar wel even van geschrokken.

Maar een paar kilometer verder kwamen we een half lichaam van een dier tegen. Dus het gebeurt hier vast vaker.

Rond kwart voor 7 kwamen we aan bij het Samuelhuis.

De kinderen kwamen allemaal naar beneden om te kijken. Nog erg verlegen kreeg ik hier en daar een hand en een naam. Maar al gauw was het ijs gebroken en hielpen ze mee om alles naar mijn kamer te brengen.

Mijn kamertje heb ik mooi versiert met foto’s slingers en bloemetjes. Het ziet er nu heel gezellig uit.

Een van de jongens zag het spel Skipbo al liggen toen ik mijn koffer uit ging pakken en al snel zaten we aan tafel het spel te spelen.

Om 8 uur werden we geroepen voor het diner. Dat was een soort stampot met bruine bonen en knakworst.

Na het eten gingen we met de kleinsten douchen en brachten we ze naar bed.

Daarna zaten we met de oudsten nog aan tafel met de ‘mamma’. Doordeweeks blijft er elke nacht een mamma slapen.

’s Nachts stormde het heel hard en de volgende morgen lag er nog meer sneeuw.

6.15 ging de wekker en om 7.30 werden iedereen wakker gemaakt. Ik hielp de kleinste kinderen met wassen en aankleden. Ik mocht het haar van Monika vlechten. Ondertussen vertelden ze wat Hongaarse woordjes. Om 7 uur bestond het ontbijt uit brood en knakworst.

Daarbij kregen we een hele zoete aparte vocht te drinken. Ik heb geen idee wat het was. Maar het was zo verschrikkelijk zoet.

Om kwart voor 8 gingen de oudste kinderen naar school. De jongsten gingen boven televisie kijken. Om half 9 bracht ik samen met een andere meisje de jonste 2 kinderen naar school. Die beginnen een uurtje later. Onderweg begroet men elkaar met szia (hallo). En bestuurders zwaaien vriendelijk naar je. 

Weer in het tehuis aangekomen ontmoette ik Csilla. Met haar had ik een gesprekje wat hier mijn taken zijn. Zij vertelde ook wat van de achtergronden van de kinderen. Die zijn zo in en in triest. Dan begrijp je ook dat de kinderen zoveel liefde en aandacht tekort komen. De volgende keer neemt ze me mee om bij de kinderen thuis te mogen kijken hoe ze daar leven.

Om half 1 liepen we weer richting het schooltje om de 2 kleinste op te halen. Er lag veel sneeuw dat natuurlijk riep om een klein sneeuwgevecht.

Met de lunch kwamen er ook kinderen vanuit de stad. Die krijgen bijles tot een uur of 7. Met het eten zat er een jongen naast mij die riep: Wow, moet je eens kijken naar haar horloge!!! (Ik had een aardig groot horloge om). En iedereen roep: Wow. Was wel even een grappig momentje. Omdat het Hongaars nog wat moeilijk is en het Engels ver te zoeken is, trokken we maar gekke bekken naar elkaar. We probeerde elkaar met handen en voeten dingen duidelijk te maken.

Na de lunch kwam Monika (5) naar mij toe en trok mij mee naar boven. Daar haalde ze haar kleurpotloden tevoorschijn en zijn we lekker aan het kleuren geslagen. Ondertussen kwamen ook nog Andre en Radu erbij. Ik had een roze nogal fluffy vest aan, dus lekker zacht. Elke keer kwamen ze me even knuffelen.

Het is wel echt leuk om te merken hoe creatief de kinderen zijn om mij dingen duidelijk te maken.

Om 5 uur werden de jongste kinderen naar huis gebracht met een wit volkswagen busje (Zo een die wij thuis zelf ook hebben gehad).

Daarna was het wachten tot de anderen werden opgehaald. Ondertussen werden de kasten open getrokken door Fernando en Alex (13 jr). Allemaal Cola, snoep, koekjes en nootjes werden op tafel gezet. Ondertussen werd er gezellig geklets en gelachen. Waar ik natuurlijk niks van begreep. Maar het was wel gezellig om erbij te zitten.

De sneeuw is nu bijna allemaal weg en liggen er grote plassen.

Het is nu ongeveer 5 graden buiten!

Het adres van het Samuel huis is: 

Samuelhaz

Misca 130 B
417183 Bihor
Romania

Bedankt voor het lezen en tot blogs.