Taalles, armoede en een doopfeest.

Hallo!

Wat leuk dat jullie allemaal mijn blog volgen.

Ik twijfelde even of ik gisteren weer een blog zou schrijven.

Maar ik heb veel reacties gehad waar mijn blog bleef, dus ben ik toch maar gaan schrijven :)!

Weer is er een week voorbij gevlogen.

Het weekend was heerlijk rustig. Zondagavond kwam er een vrijwillger uit Hongarije (Bence)! Hij kan Engels. Wat een uitkomst. Via hem had ik goed contact met de ‘mama’ die deze week bleef slapen.

Ook helpt hij mij met de Hongaarse taal.

Zondagavond kwamen de iedereen weer terug, behalve Nikoletta en Donnika. Csilla vertelde mij dat ze niet meer terug wilde. Erg jammer, want ik heb Nikoletta erg zien opbloeien de week dat ze hier was.

Deze week was weer boordevol activiteiten. Maandagmiddag hebben we aan de tafel leuk geknutseld en gekleurd. Dat bracht een heerlijke rommel.

Dinsdag ben ik met wat kinderen wezen wandelen. Ik moest en zou mijn fototoestel meenemen. Ze houden ervan om op de foto te gaan.

’s Avonds na het eten was het alweer snel bedtijd. Ik mocht de kamer niet uit voordat ik een liedje had gezongen. Ik probeer ze een Nederlands liedje aan te leren.

Woensdag belde de dominee op, hij wilde mij helpen met mijn Hongaars.

Ik werd hartelijk ontvangen in zijn pastorie. Hij spreekt Duits, dus moest ik weer even schakelen. Hij probeerde me zoveel mogelijk grammatica aan te leren. Dat ging niet altijd van z’n leien dakje, want soms snapte ik er helemaal niets van. Af en toe was het lachen geblazen, want ik sprak sommige dingen totaal verkeerd uit. Waarom hebben ze ook 44 letters in hun alfabet. Oh ja, en ik kan tellen van 1-10!

De taal is dus nog een dingetje. Maar ik geloof dat het goed zal komen. En ik heb gemerkt dat je met handen en voeten ook heel erg ver komt.

Donderdag mocht ik met Csilla (en Moni, de juffrouw) mee om op ‘ouderbezoek’ te gaan. We gingen op weg. Het was ongeveer drie kwartier rijden naar het dorpje. De meeste wegen waren aardig goed en geasfalteerd. Aan het einde was er geen asfalt meer en waren er grote kuilen in de weg vol modder.

We kwamen aan bij het eerste huis. Een heel klein huisje. Er hing buiten allemaal wasgoed. Er liepen 2 honden buiten keihard te blaffen. Er stonden nog meer dingen buiten, het was een aardige rommel. Eenmaal binnen trof ik een hele kleine keuken aan. Ook stonden er 2 bedden. Waar ze uiteindelijk met z’n zessen op moeten slapen. Dit zet je wel even aan het denken. Van het gesprek kon ik niets verstaan. Dus heb ik wat rond zitten kijken. Nadat het gesprek was afgelopen reden we naar het volgende huis niet zover er vandaan. Daar woonde een oma van 1 van de kinderen. Daar was het iets beter, maar alsnog klein.

Als ik dit zo zag ben ik wel echt heel dankbaar dat ik in Nederland ben opgegroeid.

Vandaag was er weer kerk. Om kwart over 11 kwam de dominee binnen en overhandigde snel mijn briefje met de tekst die hij voor zou lezen.

Halverwege de dienst kwamen er ineens een aantal mensen binnenlopen. Voorop een vrouw met een kindje met een witte jurk. Een doopdienst dus. Er werden veel foto’s gemaakt. De ouders van het kindje stonden vooraan met nog 3 andere mensen. Ze moesten allemaal ergens ‘ja’ op zeggen. Daarna werd een kannetje water over het voorhoofd van het kindje geschonken. Gauw daarna was de dienst afgelopen. Daarna liepen de meeste mensen naar het Samuelhuis en werd daar een doopfeest gegeven. Een regelrechte herrie van stemmen en muziek. Dus een rustige zondag zat er helaas niet in. Er werd veel gegeten en gedronken. Het was wel een gezellige sfeer, maar ik heb liever een rustige zondag.

Straks komen de kinderen weer thuis.

Dan nog een weekje er tegenaan. Dan is er een weekje vakantie en zijn de kinderen niet in het Samuelhuis.

Tot de volgende keer!